Tematem niniejszego artykułu jest opozycyjne powództwo przeciwegzekucyjne z artykułu 840 Kodeksu postępowania cywilnego. W toku analizy tej instytucji postaram się omówić jego charakter prawny oraz cel i funkcje, a także odpowiedzieć na pytanie, czy instytucja ta spełnia wymogi przed nią stawiane, a tym samym stanowi formę chronionej realizacji prawa w sposób umożliwiający powodowi ochronę swoich interesów. Podejmę także próbę wysunięcia pewnych postulatów de lege ferenda, które moim zdaniem mogą wpłynąć na poprawę skuteczności i rzetelności działania sądów w zakresie orzekania związanego z tym powództwem. Zaznajomienie się z poruszaną problematyką omawianej instytucji wydaje się istotne także ze względu na fakt, że sama już sprawa wynikająca z wniesienia omawianego powództwa nie należy do spraw egzekucyjnych, rozumianych jako rodzaj spraw cywilnych związanych ze stadium wykonawczym postępowania cywilnego. Stanowi ono samodzielne powództwo, którego istotą jest ukształtowanie prawa określonego w tytule wykonawczym w następstwie wystąpienia podstaw z artykułu 840 k.p.c. Cechą charakterystyczną powództwa opozycyjnego pozostaje również fakt, że znajduje się ono na styku norm prawa procesowego i materialnego oraz działa na pograniczu z prawomocnością.
Cytat ze streszczenia artykułu naukowego Marka Zaprzaluka, Przeciwegzekucyjne powództwo opozycyjne z art. 840 k.p.c. – charakter prawny, zadania i cel,Folia Iuridica Universitatis Wratislaviensis. 2017, Vol. 6, No 2, (w nazwie znajduje się link do artykuł)
Aby otrzymać informację o innych publikacjach polub naszą stronę na Facebooku.