W artykułach 919 do 921 k.c. uregulowano instytucję zwaną przyrzeczeniem publicznym. W polskim systemie prawnym wyróżniamy dwa rodzaje przyrzeczenia publicznego, tj. przyrzeczenie publiczne zwykłe oraz przyrzeczenie publiczne nagrody konkursowej (zwane konkursem). Przez publiczne przyrzeczenie przyrzekający zobowiązuje się nagrodzić osobę, która zachowa się w określony przez niego sposób. Tak rozumiana instytucja stanowi samodzielne źródło zobowiązania przyrzekającego. Najważniejsze pytanie, które wyłania się na tle analizy ww. przepisów, to pytanie o istotę przyrzeczenia publicznego. Kodeks cywilny nie rozstrzyga tego problemu w sposób wyraźny, a próba odpowiedzi na to pytanie wywołuje spór naukowy w przedmiocie konstrukcji prawnej przyrzeczenia publicznego. Dotychczas wypracowano dwie przeciwstawne teorie objaśniające sens przyrzeczenia publicznego, tj. teorię oferty oraz teorię jednostronnej czynności prawnej. Kryterium leżącym u podstaw wyróżnienia obu tych teorii jest źródło zobowiązania przyrzekającego. Według teorii oferty będzie to umowa między przyrzekającym a wykonawcą czynności lub dzieła (przyrzeczenie publiczne stanowi ofertę skierowaną do nieokreślonej liczny nieoznaczonych osób; poprzez akt przyjęcia oferty dochodzi do zawarcia umowy, która stanowi źródło zobowiązania przyrzekającego). Natomiast według teorii jednostronnej czynności prawnej źródłem zobowiązania przyrzekającego będzie jednostronne oświadczenie woli przyrzekającego uczynione publicznie, przez które przejawia on wolę nagrodzenia osoby, która zachowa się w określony przez niego sposób. Przyrzeczenie publiczne to przede wszystkim zjawisko społeczne, zyskujące wciąż na znaczeniu i popularności. Dlatego też tak ważne jest, by do problemu istoty przyrzeczenia publicznego podejść z należną mu uwagą i zaangażowaniem.
Cytat ze streszczenia artykułu naukowego Natalii Gralewskiej, Jurydyczna konstrukcja przyrzeczenia publicznego, Folia Iuridica Universitatis Wratislaviensis. 2016, Vol. 5, No 1 (w nazwie znajduje się link do artykuł)